Życie jest za krótkie żeby się nie spieszyć Życie jest za krótkie by się nim nie cieszyć

Podparłam twarz dłonią, drugą dłoń położyłam na szybie . Za oknem deszcz, prawie czuje jego krople na palcach, na twarzy nie ma łez. Powinny być? może tak, ale nie ma. Zamiast nich jest uśmiech. Spokoju jeszcze nie czuję, ale i na to przyjdzie czas. Nie wszystko można mieć od razu.

Sobota. Skończone wykłady. Godzina 13.58 ucieka mi autobus. Zawsze jedzie spóźniony, wczoraj jechał przed czasem. Ja nie potrafiąca wysiedzieć za długo w jednym miejscu, nie czekam na przystanku na następny. W okolicy nie ma niczego oprócz boiska i kilku domków. Idę więc prosto przed siebie. Swieci słońce, wiatr wieje ale umiarkowany. Cisza dookoła. Idę kilometr, drugi , trzeci. Widzę daleko przed sobą panoramę miasta. Idę i nadziwić sie nie mogę, że takie cudowne widoki, jeżdżąc kilka lat autobusem czy autem nie zwracałam na to uwagi. Z zaskoczeniem wchodząc na most, odkrywam ze po lewej stronie jest piękne miejsce. Załuję, ze aparat został w domu. Zapisuje wiec ten widok w pamięci.Na dole pode mną rzeczka płynąca pod most, dookoła łąki a daleko gdzieś na  trawie siedzi para ludzi. Młodzi, chyba uśmiechnięci i chyba też wpatrzeni w siebie. Nie widzę tego, za daleko jestem, ale czuje ze tak jest. 

I ta myśl. Nie chcę całego tego zabiegania, tej gonitwy. Chcę tylko żeby był przy mnie ten Ktoś z Kim będę mogła siedzieć na trawie. Kogoś do Kogo będę się uśmiechała i czytała w Jego oczach, że jest cudownie, że razem damy sobie rade ze wszystkim.

Na razie jednak pozostają mi samotne spacery, wędrówka prosto przed siebie. Kiedyś dojdę do celu. Odrzuciłam zakłamanie, wolę być sama niż z Kimś Kogo tylko unieszczęśliwię. Bo szczęścia to On przy mnie nie zazna. Jak można być szczęśliwym przy Kimś, Kto myślami, wspomnieniami, pragnieniami jest z Kimś innym?

Niesamowita odmiana we mnie następuje. Trudno to opisać. Tyle słów w słowniku jest, a ja nie wiem jak to wyrazić przy ich użyciu. Nie potrafię , chyba za wcześnie na to. Czuję, że będzie dobrze, że osiągnę swoje cele, czuje ze będę szczęśliwa. 

Chaotycznie dziś, bo taka jestem od wczoraj. Chaotyczna, rozkojarzona, z tysiąca puzzli poskładana.   

Ja jestem tu. Moje serce jest kilkaset kilometrów stąd, rozum dawno postradałam.

Pozostają wiec mi teraz tylko zmysły.

Takie to życie w moich oczach jest: szalone, ryzykowne i dzikie

Otrzepałam się z kurzu wspomnień, kolejną zdradę swoich wartości schowałam do kieszeni.

Pora dalej iść, bo powrotów czasami nie ma. Czasami są, ale nie są warte zachodu. 

Zbieram chwile warte zapamiętania. Praca, kolejny fakultet, pieniądze są mi potrzebne do tego by czuć, ze do czegoś doszłam, że w jakiś mniejszym lub większym stopniu jestem samodzielna. Ale to nie to sprawia, że jestem naprawdę szczęśliwa. Szczery śmiech w kinie, nieśmiałe spojrzenie, spacer wiosenny, kolacja przy świecach. Szybszy oddech, zamglone spojrzenie, cicha melodia sącząca się z głośnika. Zaczytanie przy kieliszku wina, zapach pieczonego ciasta, rozmowa z bliska osobą. żarty, szum wiatru, ciche wyznania. To jedna garstka z całych garści rzeczy, które sprawiają, ze czuję ze naprawdę warto żyć. Dlaczego uświadamiam sobie to dopiero teraz, kiedy juz dawno powinnam to wiedzieć. Dlaczego dopiero teraz uświadomiłam sobie co tak naprawdę w życiu liczy się dla mnie. Dlaczego teraz zrozumiałam, że tak wiele ominęło mnie z mojej winy. Nieważne dlaczego dopiero teraz. Ważne, ze w ogóle to zrozumiałam. Teraz 'wzburzona krew płynie łagodniej'

Tyle miejsc, ludzi, słów tyle a pragnienie tylko jedno... odliczam dni do nicości

Wiem, ze nic nie wiem

taak, to dużo wiem... 

gdybym mogła sama sobie wybrać nazwisko, i gdybym miała zrobić to dziś to nazwałabym się mętlik. Pasuje do mnie idealnie